Reportage

De dag nadat Stan geboren werd, mocht ik nog een keer terug komen naar het Groene Hart ziekenhuis in Gouda. Deze keer om de ontmoeting tussen grote broer Joris en zijn baby broertje Stan vast te leggen.

Joris stak eerst heel voorzichtig een vingertje door de gaatjes in het wiegje. Steeds een beetje dichterbij. Samen met papa, voelde hij aan de zachte kleine handjes van Stan.

Toen Joris zijn kleine broertje vast mocht houden, strekte hij zijn armpje naar hem uit. Om hem, nooit meer los te laten. Tenminste, als het aan Joris had gelegen 😉 Tot groot verdriet van Joris, moest hij Stan weer terug geven. Maar zijn geluk kon niet op toen hij besefte dat dit kleine schattige babytje met hen mee naar huis mocht!!! Stralend liep hij door de gang, zijn handje veilig in mama’s hand…

Het is voor mij als Geboortefotograaf onmogelijk om geen traantje weg te pinken tijdens dit soort momenten. Echt, ik heb BY FAR het mooite beroep ever!

Enkele weken later mocht ik weer eventjes mee genieten van dit mooie gezin tijdens de newbornshoot. Het is zo leuk om een gezin door de jaren heen te mogen zien groeien en bloeien en alle mooiste herinneringen voor eeuwig voor hen vast te leggen <3

Wil je ook alles rondom de geboorte van jullie kindje op een mooie manier vastgelegd hebben? Kijk dan eens bij pakketten! Of maak nu een afspraak voor een Vrijblijvend Kennismakingsgesprek.

“En ik heb het echt helemaal zelf gedaan!”

Het is maart 2016 wanneer ik namens Stichting Earlybirds een reportage mag maken van Joris. Joris is geboren met 31 weken en 4 dagen. Het is een heftige periode voor ouders, maar desondanks wordt er veel gelachen tijdens de fotoreportage. Wat een leuk stel vind ik Dennis en Marlijn!

Wanneer ik in Januari 2018 een mailtje ontvang van Marlijn met de vraag of ik ook foto’s wil komen maken van hun 2e kindje, dat in Mei wordt verwacht, ben ik natuurlijk super enthousiast! Nog blijer werd ik toen ze voor het complete What a Wonderfull World Pakket kozen.

Marlijn en ik houden via de app regelmatig contact. Ze heeft diabetes en moet daarom regelmatig voor controle naar het ziekenhuis. In April is de bloeddruk van Marlijn wel erg hoog. Er wordt gesproken over zwangerschapsvergiftiging. Het maakt het voor Marlijn emotioneel gezien niet makkelijk om haar angsten rondom deze geboorte los te laten. Lichamelijk gaat het gelukkig redelijk goed. Marlijn is zo’n positieve en optimistische vrouw! Al voordat zij haar 2e kindje op de wereld zet, ben ik trots op de manier waarop ze keer op keer dealt met tegenslagen.

Dagelijks vindt er een urine- en bloedonderzoek plaats om de conditie van moeder en baby in de gaten te houden. Op 2 Mei moet Marlijn zich in het ziekenhuis melden: de eiwitten zijn verdubbeld. Ze moet daarna in het ziekenhuis blijven en wordt ingeleid. 3 Mei om 00.20uur is het ballonnetje eruit komen zetten en blijkt Marlijn al op 3,5cm te zitten. Ze heeft daarna nog rustig kunnen slapen. Rond 8uur die ochtend worden de vliezen gebroken en worden er weeopwekkers via een infuus toegediend. Om 11uur bel ik met Dennis om te overleggen wanneer ik richting het ziekenhuis zal komen. Marlijn zit op dat moment op 4cm ontsluiting, dus ik schat in dat ik nog wel even rustig kan lunchen en dan richting het ziekenhuis zal rijden. Maar belangrijker vind ik het gevoel van ouders. Wanneer Dennis zegt dat ze bang zijn dat het wellicht weer een keizersnede wordt en dat er dan geen foto’s zullen zijn van het opvangen van de weeen, besluit ik mijn boterham in de auto op te eten en meteen te gaan rijden.

Dat is maar goed ook!!! Want ik heb nog maar enkele foto’s gemaakt of er blijkt al 10cm ontsluiting te zijn!!! Van 4 naar 10cm in iets meer dan een uur tijd! Het is letterlijk een sneltrein waar Marlijn in beland. Het is zwaar, en af en toe twijfelt Marlijn of ze dit wel kan. Maar ze doet het!! Helemaal natuurlijk!!!

Om 13.29uur is hij daar dan: Stan Julian. Wat een power mama!!! Wat een lieve papa en wat een prachtig mannetje! 3750 gram en geboren met 37 weken en 3 dagen! Alles blijkt goed te gaan met zowel mama als Stan.

Geniet mee van dit prachtige geboortefilmpje!!

Lees hieronder ook de ontroerende woorden die Marlijn na afloop van haar bevalling in een brief schreef aan de mensen die haar kindje op de wereld hebben geholpen <3 Zelf beviel ik ook van mijn 2e kindje in het GHZ, ook een VBAC, dus deze woorden raken mij tot in het diepst van mijn ziel. Dit is zo mooi verwoord, en zo waar!

“Ik heb mijn eerste bevalling van onze oudste zoon Joris (reminder: spoedsectio met 31 weken) echt als falen gevoeld. Het was voor mij ook duidelijk toen we zwanger bleken van ons tweede kindje dat ik één ding wilde (mits dat de gezondheid van de baby en mij het toelieten) en dat was: NATUURLIJK BEVALLEN en dan nog het liefste zonder pijnstilling. Hooguit een paracetamolletje (oké, dit is hilarisch. I know…) Goed. Toen was het 3 mei 2018. Een donderdag. De dag dat mijn inleiding van start ging. Ik had één grote angst en dat was dat ik uiteindelijk mijn tweede sectio moest ondergaan. Aan alle andere scenario’s had ik wel gedacht maar schoof ik altijd snel weer weg. Je kan je immers toch niet voorbereiden op een bevalling. Je kan er over nadenken maar het loopt tocht altijd anders. Oke, terug naar die donderdag. Weeënopwekkers van start en gaan. Ik weet nog dat ik lekker gedouched had en tegen mijn man zei: “Ik doe wel make up op hoor, dan kan ik veel meer aan!”. Wat een bullshit! Haha…

Oke. Ik was die ochtend echt gewoon euforisch. Ons tweede zoontje kwam eraan! Ik heb zelfs nog heel veel foute grapjes gemaakt samen met mijn vent. Tot dat de weeën echt begonnen. Ik had vooraf een hele toffe cursus gevolgd die vooral gericht was op ontspanning tijdens de bevalling. Dit was mijn filosofie, ontspanning. Dat ging mijn redding zijn tijdens de bevalling. Nou niet dus. Voor mijn gevoel ging het op een gegeven moment zo snel dat het zowel mijn hoofd als mijn lichaam niet meer lukte te ontspannen. Enige wat voor mij tijdelijk leek te werken was schreeuwen, schandalig hard schreeuwen, zoals jullie gemerkt hebben… En smeken om pijnstilling. En daar komt het  volgende punt waar ik jou en B. erg dankbaar voor ben. Jullie hebben me gewoon door mijn bevalling heen geholpen zonder te snel toe te geven aan mijn wens voor pijnstilling die ik tijdens mijn bevalling had. Echt onwijs bedankt hiervoor. Want juist nu, achteraf, ben ik zo blij en ook een beetje trots dat ik het zonder pijnstilling gedaan heb.

Mijn bevalling was voor mij meer dan alleen ons kindje op de wereld zetten. Het was iets wat ik gedaan moest hebben in mijn leven. Het was ook een stukje ‘goedmaken’ voor mezelf waar ik het bij Joris niet kon. De bevalling en de start van Stan zijn in alle opzichten anders en fijner. We hebben moeten knokken met Joris en gelukkig hebben we ons zelf toen ook wel gepusht om te genieten van de vele mooie momenten die er ook waren. Maar nu Stan op deze manier geboren is voel ik me compleet. Durf soms zelfs te denken en te voelen; “Ik heb het goed gedaan.” Het heeft me als mens veranderd. Ik heb een stukje trots en zelfvertrouwen gekregen. Ook als ik terug denk aan Joris voel ik nu trots en vooral rust. Ook dat hebben we toen goed gedaan. En nog. Joris is een hele lieve trotse broer voor Stan. Daar zijn we zo dankbaar voor.

Wat ik eigenlijk wil zeggen met deze brief is; “Bedankt! Bedankt voor het helpen onze mooie zoon op de wereld te zetten maar daaraan vast hangt nog zoveel meer!”. Dat is wat ik je wilde zeggen middels deze lap tekst. Wat voor jullie een gewone donderdag was waarop jullie moesten werken was het voor mij maar ook voor Dennis zoveel meer. Wij zullen jullie in ieder geval niet snel vergeten.”

 

“Ik blijf naar de fotos kijken…. één van onze beste beslissingen OOIT is om jou de geboorte van Stan te laten fotograferen! Moest je ff appen… Fijn wkend meis! “