Met 34 weken zwangerschap braken ineens de vliezen in de supermarkt! Lees hier het bijzondere bevallingsverhaal
Op 12 januari 2019 stond er een zwangerschapsshoot gepland met Aimee en Wesley. Het was die dag erg donker buiten, en er was zelfs onweer op komst. Even overwoog ik de shoot te verplaatsen. Maar gelukkig besloten we om hem toch door te laten gaan. Meant to be? Je leest hieronder het totaal onverwachtse en bijzondere bevallingsverhaal, geschreven door Aimee.
6 weken voor de uitgerekende datum
16 januari 2019, 15.30 uur. Deze dag was ik heerlijk relaxt thuis aan het werk. Mijn collega was in Amsterdam aan het werk, dus ik dacht: heerlijk, dan kan ik op de bank met mijn zwangere buikje, in trainingsbroek, lekker een beetje mailtjes versturen. Ik had even snel tijdens het werken geluncht en was van plan om boodschappen te gaan halen voor de verjaardag van mijn vriend op 17 januari. Ik stond met mijn jas en schoenen aan al buiten en dacht shit, ik moet nog even plassen. Met het afvegen dacht ik al hmm, dat is slijmerig… Zou dat nou de bekende slijmprop zijn? Ach nee, ik ben pas 34 weken en 1 dag zwanger. Ik besloot om gewoon lekker naar de Albert Heijn te gaan wandelen. Onderweg kwam ik beide buurvrouwen tegen en heb ik uitgebreid staan kletsen over wanneer ik uitgerekend was, hoe het ging, wanneer ik met verlof mocht, enz. Eenmaal in de AH deed ik snel al mijn boodschappen en op het laatst dacht ik: shit, nog even boter halen voor in de verjaardagstaart. Wel zo leuk! En ik weet het nog als de dag van gister…
Ik stond tussen de groente en vleesafdeling en plop
Ik heb mijzelf vijf keer hardop afgevraagd of ik in mijn broek stond te plassen. Een collega die onlangs was bevallen, beschreef het breken van de vliezen als een plopje. Met stomheid geslagen was heel mijn broek zeiknat en snel heb ik mijn jas dichtgeknoopt. Ik ging naar de snelkassa, maar het was hartstikke druk. Ik had nog drie mensen voor mij, ik keek naar beneden en inmiddels lagen er een paar druppels tussen mijn benen op de grond. Snel heb ik dit met mijn schoenen uitgeveegd. De rest was gelijk in mijn sportbroek getrokken, dus dat viel niet op. Althans, het was een lichtgrijze broek die nu niet meer licht was, maar mijn jas verbergde het een beetje.
Een kort momentje dacht ik: weet je, laat die boodschappen maar zitten. Maar ik had geen zin in bemoeienis en dacht ik ga opmerkingen krijgen als ik mijn gevulde mandje laat staan en wegloop. Dus ik heb alles netjes afgerekend en heb daarna direct mijn vriend gebeld. Die wist natuurlijk dat ik thuis aan het werk was en drukte mij de eerste keer dat ik belde meteen weg. Ja, logisch! Als ik niks te doen heb, bel ik hem over wat hij wil eten, of hij na het werk nog even mijn lezen of wat shampoo kan halen bij de kapper. Hij zat bij een klant, dus ik belde direct nog een keer en alsof hij het wist, nam hij meteen op. Dus heel stuntelig en twijfelend zei ik dat ik dacht dat mijn vliezen waren gebroken en ik vroeg hem wat ik moest doen. Hij schoot meteen in de actiemodus en zou direct naar huis komen. Ik ervaarde geen stress en belde de verloskundige.
Lichtelijke paniek
Dezelfde verloskundige nam de telefoon op die dienst had toen ik op 31 december 2018 belde omdat ik zo’n last had van indalingsweeën. Ik maakte nog een grapje dat ik het wel wist te timen om haar te bellen en vertelde dat ik dacht dat mijn vliezen waren gebroken. Door haar stem kreeg ik opeens toch wel lichtelijke paniek. Ze vroeg mij hoe ver ik was en ik wist het even niet meer. Twijfelend zei ik 34 weken en de verloskundige zei direct dat ze naar mij toe kwam en ze vroeg of ze mij ergens moest komen ophalen. Nee, ik loop wel naar huis… Ik had tenslotte nog geen weeën.
Eenmaal thuis ben ik eerst in de spiegel gaan kijken of het allemaal wel zo erg was. Mijn broek was inmiddels doorweekt. Ik ben even snel naar het toilet gegaan en het bleef druppen. Ik besloot mij niet te gaan verkleden, want dit zou binnen de kortste keren weer drijfnat zijn. Dus ben ik de woonkamer maar gaan opruimen aangezien de verloskundige mij thuis zou komen checken. Tien minuten later kwam de verloskundige aan en zodra ik de deur opendeed zei ze:
‘Oké, dit is duidelijk, jij gaat bevallen.’
Ze zag dat ik lichtelijke paniek kreeg, want mijn vluchtkoffer stond nog niet klaar, ik had nog geen kleertjes voor de baby klaargelegd, ik had geen outfit om in te bevallen en mijn nagels moesten nog gedaan worden. De verloskundige nam mij mee naar boven waar ik op zo’n matje uit het kraampakket moest gaan liggen en toen dacht ik: dit is serieus… Kort heeft ze gecheckt of het mijn vliezen waren en dit was wel duidelijk. Samen hebben we wat spulletjes gepakt om richting het ziekenhuis te gaan. Inmiddels was mijn vriend ook thuisgekomen van werk en bij hem drong het ook nog niet helemaal door. De verloskundige heeft naar het ziekenhuis gebeld en hier konden wij rustig heen komen. Het zou namelijk wel knap zijn als de baby vandaag nog geboren werd, maar bevallen ging ik sowieso eerder…
Benieuwd hoe dit bijzondere bevallingsverhaal afloopt? Binnenkort kunnen jullie het vervolg lezen!!
Wil je ook zo’n mooie pure en ontspannen foto’s van deze bijzondere periode in jullie leven? Reserveer dan tijdig jouw plekje door contact met mij op te nemen. Doordat ik mama van 2 kleine kindjes ben en tevens geboortefotograaf ben, heb ik maar een beperkt aantal plekjes beschikbaar. Zien wat ik nog meer doe? Volg me dan op Instagram en/of Facebook .
Plaats een reactie