Geboorte
Today you can read the empowering birthstory of a natural twin birth in the Haga Hospital in Den Haag, Netherlands. The parents didn’t want to know the genders of the babies. So this would be a big surprise! Will everything go as planned and hoped for?
The first meeting
It is July 7, 2019 when I meet G. and M. They are expecting twins at the end of July and don’t yet know the sex of the babies. M. would like to give birth naturally. The babies lie well in M.’s belly, but giving birth to twins will always be scary. Because there is a lot of space in the womb after the first baby is born, it may happen that the second child will turn.
Wow, the first meeting was great! I immediately felt a good connection with G. and M., an inspiring couple from California who travel around the world. You can imagine that I did a dance of joy when I heard that I was allowed to shoot this birth!
Additional monitoring
In the following weeks, we kept in touch via WhatsApp. On July 19 I received a text message that G. and M. are in the hospital because there is a suspicion of preeclampsia.
Fortunately, they can go home again, but additional monitoring will take place in the coming days. The test for pre-eclampsia later unfortunately turns out to be positive and they have to stay in the hospital from July 20 until birth. G. sends me a video of a dancing M. So nice to see that they remain happy despite the circumstances and that they make the most of it.
Dancing in the delivery room
On July 24, the labour induction is started with a Foley balloon. In the meantime, it’s 36 degrees Celsius outside and G. and M. brought their own fan from home because it was so hot in the delivery room. It looks like the babies will be born at Californian temperatures.
And on July 26, M.’s water is broken and the administration of oxytocin (contraction inducers) is started. At 4.26 pm I receive a text that M. is at 4 cm dilation, but that I can wait until 6 pm before I leave for the hospital.
I arrive at the Haga hospital in The Hague just before 7 pm. When the dilation is looked at again, Mariel appears to be already at 7cm dilation! Despite the epidural, she has to endure every contraction.
Best music ever
In the meantime, the best music I’ve ever heard during a delivery is playing in the delivery room. From cheerful African beats to the Spice Girls. G. meanwhile shows me photo albums and a video of his father’s coronation. It turns out that his father is the clan head of the Awa Afagha clan in Nigeria!
I will never forget that at one point the nurse and the gynaecologist were dancing in the delivery room. Not much later M. was fully dilated and the moment had come when she could almost welcome her children! Sooo exciting: will it be boys or girls? Or a boy and a girl?
Baby A arrived at 10:41 pm: a boy!
The emotion, the pride! And then it was a scary moment since baby B should not start turning now. This is more likely with twins because they have so much room in the womb when their brother or sister has already been born.
Baby B arrived safely at 11:01 pm: a girl! So special that it’s a boy and a girl.
Two beautiful healthy children. A boy and a girl. This natural birth of twins. A dream come true. I am so grateful to have been able to photograph this special day in the life of such a special family.
To be continued!
A few weeks later I was allowed to visit The Hague again for a Lifestyle Newborn shoot. I will also share these photos with you, soon!
Dankbaar dat ik opnieuw een onwijs mooie geboortevideo van een te mooie en kalme thuis badbevalling met jullie mag delen!
Eind 2018 mocht ik de thuis badbevalling vastleggen van Marit. Haar geboorteverhaal kunnen jullie hier teruglezen. Toen ik nog geen jaar na haar geboorte een appje ontving van Melanie en Martijn dat ze opnieuw een kindje verwachtten in mei 2020, kon ik mijn geluk niet op! Jeeeeh!!! Wat keek ik hier naar uit zeg!
Maar toen kwam ineens totaal onverwachts Covid. En ik mocht ineens niet meer mee naar geboortes… Wat deed dit pijn zeg! Ouders niet deze levenslange en waardevolle herinnering kunnen geven… Mijn hart brak. En ook Melanie was onwijs teleurgesteld. Nu had ze wel een geboortereportage van de geboorte van haar 1e kindje, maar niet van de geboorte van haar 2e kindje…
Een badbevalling fotograferen door een raam!
Het is inmiddels eind april en we hadden de hoop al bijna opgegeven. Maar ineens kwam de lieve verloskundige van Melanie van verloskundige praktijk de Bakermolen met een briljante oplossing: Ik kon de bevalling vanuit de tuin fotograferen!
Melanie (hoog zwanger op dat moment!) en Martijn, bewogen werkelijk stad en land om de omstandigheden zo perfect als mogelijk te maken voor mij als geboortefotograaf zijnde. Ze spanden een doek over hun tuin zodat ik grotendeels droog zou staan en er niet veel reflectie door de zon zou zijn. Er waren kaarsjes, een waterkoker en zelfs een magnetron! Het bevalbad stond vlak voor het grote raam van de tuin, en ze hadden zelfs een bed neergezet. Er was een lamp precies goed gericht in het bad. En we maakten zelfs proeffoto’s om te kijken hoe het er in de praktijk uit zou komen te zien. Alles was in de puntjes uitgedacht en voorbereid. Mijn grootste zorg was: wat doe ik nou als ik ineens heel nodig moet plassen???
We maken er het beste van!
We hadden er allemaal zin in! Ik zou hoe dan ook de geboorte van hun 2e kindje vastleggen! YES YES YES! De uitgerekende datum kwam in zicht. En ok, het was jammer dat ik nu de 1e ontmoeting met Marit niet kon vastleggen, en dat ik maar vanuit 1 hoek kon fotograferen. Maar het zou goedkomen. En later zouden we een heel bijzonder geboorteverhaal te vertellen hebben…
Het leven van een geboortefotograaf zit vol onverwachtse wendingen
Als geboortefotograaf ben ik wel gewend aan onverwachtse gebeurtenissen en onvoorspelbaarheid. Maar toen ik op 7 mei ineens hoorde dat ik vanaf 11 mei weer mee naar binnen mocht, dacht ik: “please babytje! Wacht nog heel eventjes op mij!”
Wat een timing!
Drie keer raden: op 11 mei werd ik gebeld door Martijn. Het was zover! Ik reed naar Alblasserdam en voelde me zo gezegend. Aangekomen bij Melanie en Martijn thuis, merkte ik dat Melanie niet zo in haar bubbel zat als bij de geboorte van Marit. Ze kletste en lachte nog veel. Zelfs toen ze in het warme bevalbad stapte, was ze nog niet helemaal in zichzelf gekeerd. Ik besloot me samen met de kraamverzorgster terug te trekken in de aangrenzende kamer. Maar al vrij snel keken we elkaar aan omdat we een bekend geluid hoorden. Heel zacht en kalm, maar onmiskenbaar: De laatste fase van de bevalling was gewoon al aangebroken!
Niet veel later zagen we al haartjes! Melanie pakt haar kindje zelf aan en bekijkt het terwijl het nog onder water is. WOUW! Wat een droom badbevalling! Ze vraagt aan Martijn “Heb je al gezien wat het is?”
Surprise Gender
Het is een jongen!! Een baby broertje voor grote zus Marit! Wat een rijkdom. Wat een ongelooflijke mooie geboorte weer. Ik meen het oprecht: ik heb als geboortefotograaf echt by far het aller mooiste beroep ever!!!!
De volgende dag kom ik terug voor een eerste ontmoetingen sessie met grote zus. Een moment waarop ik het zelden helemaal droog kan houden. Later zal ik van dit ontroerende moment ook de prachtige foto’s en een video met jullie delen. Maar nu is het eerst tijd om op te laden tijdens een welverdiende vakantie, al zeg ik het zelf, en volop te genieten van mijn eigen 2 kleine wondertjes.
Lieve Melanie, Martijn, Marit en Mats: Jullie zijn een mooi gezin en ik ben ongelooflijk dankbaar dat ik opnieuw zo’n mooi moment in jullie leven voor eeuwig mocht vastleggen! Ik wens jullie alle geluk <3
Lieve aanstaande mama’s: Ik gun jou dit ook! Een herinnering voor nu en voor altijd. Aan misschien wel de aller mooiste en indrukwekkendste dag in je leven! De geboorte van je kindje verdient het om professioneel en integer vastgelegd te worden! Er is geen dag in je leven die zo bijzonder en levensveranderend is. Ik wil dit voor jou en voor je kindje vastleggen. Voor nu en voor altijd <3 Denk je nu: dit wil ik ook!!! Laten we elkaar dan eens ontmoeten tijdens een vrijblijvend kennismakingsgesprek!
De geboortevideo
Dankbaar dat ik dit onwijs bekrachtigende geboorteverhaal met jullie mag delen! Ik hoop dat het lezen van dit geboorteverhaal en het zien van de geboortevideo, aanstaande mama’s zal inspireren en zal helpen om te zien hoe krachtig een barende vrouw is! YOU’VE GOT THIS!!!
Het is 2e kerstdag 2015 wanneer ik aanwezig ben bij de geboorte van Siem. Zijn geboorteverhaal kunnen jullie hier teruglezen. Je kunt je voorstellen dat ik mijn geluk niet opkan wanneer ik een berichtje ontvang van Deniz en Doortje dat zij een tweede kindje verwachten en dat ik de geboorte opnieuw voor hen mag vastleggen!
Deze keer is Doortje van plan om thuis in bad te bevallen. Ze is opnieuw rond oud en nieuw uitgerekend, dus wie weet wordt er wel weer een kerstkindje geboren!! Maar gekscherend zeg ik dat ik denk dat het 9 januari 2020 wordt. Ik vind het altijd leuk om een gokje te doen, en soms heb ik de exacte datum goed en soms ook helemaal niet 😉 Ook deze keer is het een verassing of ze een jongen of een meisje in haar buik heeft groeien.
Op tweede kerstdag mag ik naar een andere geboorte in Rotterdam. De andere mama is nagenoeg op dezelfde dag uitgerekend als Doortje. Spannend dus: Hopelijk bevallen de 2 mama’s niet tegelijk. Maar gelukkig blijft alles rustig bij Doortje tot aan oud en nieuw. Ze appt me op 31 december dat het rommelt. Voor alle zekerheid laat ik die avond de champagne dus maar even staan. Maar de dagen tikken verder en we wachten geduldig af.
Op donderdag 9 januari word ik wakker door een appje van Doortje met de tekst “je had het goed met 9 januari! M’n vliezen zijn gebroken”. Jeeeeeeh!!! Vandaag gaat het gebeuren! Ondanks dat er nog geen regelmatige weeën zijn, zegt iets in mij dat deze bevalling wel eens onverwachts snel kan gaan. Het is nog kerstvakantie, dus mijn kindjes zijn allebei thuis. Voor alle zekerheid laat ik de oma van Noa en Ayden (mijn bonus moeder Monique) alvast onze kant op komen zodat ik direct in de auto kan springen als ik een telefoontje krijg. Rond 8 uur in de ochtend is zij bij ons thuis. Ik besluit met mijn kleren aan, nog even mijn rust te pakken.
Gedurende de dag hebben we af en toe kort contact via whatsapp. Het is inmiddels 17.39uur wanneer ik Doortje al een paar uur niet meer heb gesproken en dus toch maar even een appje stuur: “Hoe is het nu?”. Waarop de verloskundige mij terug appt. Het liefst spring ik meteen in de auto want als de verloskundige appt, is dat voor mij een teken dat het niet heel lang meer gaat duren. Ze geeft echter aan dat ik nog heel even thuis kan wachten en dat ze bellen zodra het opschiet. Doortje zit nu op 4cm ontsluiting en zit eindelijk heerlijk in de flow.
Bevallen in een jacuzzi in Elysium
15 minuten later besluit ik Deniz, de aanstaande papa, te bellen. Het zit me toch niet helemaal lekker. Straks kom ik nog te laat. Hij antwoordt dat hij twijfelt of ik al moet gaan rijden. De weeën nemen nu zichtbaar toe in intensiteit. Ik spring in de auto en geef iets meer gas dan dat ik gewoonlijk doe. Iets voor 19.00uur kom ik aan bij Doortje en Deniz thuis en ik maak een aantal sfeerfoto’s beneden. De openhaard knispert, het eerste pakje ligt al klaar en het bevalbad is gevuld. Dan komt Doortje de trap af naar beneden en stapt in het warme bad. Je ziet haar zichtbaar ontspannen en genieten van de warmte. Ze omschrijft het later alsof ze in een jacuzzi in Elysium stapte, een licht en warm gevoel.
De eerste wee in bad lijkt ze beter op te kunnen vangen, maar de weeën die daarop volgen zijn intens! Doortje beschrijft het als een golf die door haar lijf ging en zo haar baby naar beneden drukte. Ze voelt haar kindje zakken. Het gaat snel nu! De laatste fase van de geboorte is aangebroken. Doortje heeft persdrang en er komt een oerkracht vrij die niet meer tegen is te houden! We zien al haartjes! Er volgt een lange pauze tussen de weeën door. Doortje en Deniz voelen voorzichtig aan het hoofdje van hun kindje. Na deze lange pauze volgt een enorm krachtige wee. En PLOP, daar werd ineens een baby’tje geboren!! Doortje houdt haar kindje onder water en bewondert het. Ze roept: “Het is een meisje Deniz!”. Waarop ze haar dochtertje vanuit het water optilt en tegen haar borst aan legt. Wat een ontlading, wat een geluk!!
Een droom die uitkomt
Alles is precies zo gegaan zoals Doortje het had gedroomd. Om 19.29uur is lieve kleine Puk geboren. Wat is ze mooi! Wat is deze geboorte mooi! Een halve lotus geboorte, thuis, in bad, bij de openhaard… En Deniz en Doortje zijn nu papa en mama van een koningskoppel. Siem, hun eerste kindje van 4 jaar oud, komt thuis. Verkleed als Batman bewondert hij zijn kleine zusje. Zo lief. Hij legde een klein blauw autootje op Puks buikje. Die is voor haar.
Lieve Doorte, lieve Deniz, leuke Siem en schattige Puk: Ik wens jullie alle geluk met z’n viertjes! Wat was het weer ongelooflijk mooi om aanwezig te mogen zijn bij zo’n indrukwekkende, bijzondere en mooie dag in jullie leven!
De geboortevideo
Bedankt dat jullie deze prachtige geboortevideo en jullie geboorteverhaal willen delen met andere (aanstaande) mama’s! Geniet van deze prachtige Video!
Melanie en Martijn verwachten hun eerste kindje op 26 Oktober. Ze weten nog niet of het een jongen of een meisje wordt. Ik vind dit altijd zo leuk!!! De uitgerekende datum nadert, het bevalbad staat klaar, en Melanie appt dat ze er helemaal klaar voor zijn maar dat er nog geen tekenen zijn dat de kleine hen al wil ontmoeten. Ze voelt zich nog goed dus we wachten geduldig af.
Op 30 Oktober wordt Melanie gestript, maar diezelfde dag om 16.45, nog net voor de afspraak bij de verloskundige, ontvang ik een appje van Martijn: “Update; nu sinds een uur om de 5 minuten aan het wegpuffen.. We gaan zo de verloskundige voor het eerste overleg bellen. We houden je op de hoogte ;)”
Om 19.58uur ontvang ik een telefoontje van Martijn dat ik rustig aan hun kant op mag komen. Een uurtje later kom ik bij hen thuis aan. Wat een heerlijke sfeer. En wat is Melanie kalm. Je ziet dat de weeen elkaar vrij snel opvolgen, maar desondanks lijkt ze alles volledig onder controle te hebben. Iets voor 22.00uur is er volledige ontsluiting!! Wow wat gaat dit snel! De verloskundige prikt de vliezen door, en helaas blijkt het kindje in het vruchtwater te hebben gepoept.
Melanie mag een paar keer persen en de verloskundige kijkt goed mee of het vordert. Anders zouden we toch naar het ziekenhuis moeten. Ik hoop met alles wat ik in me heb dat het haar gaat lukken!
En ik zie dat Melanie ALLES geeft wat ze in zich heeft. Haar kindje zal gezond en wel thuis worden geboren!!!! Wat een volharding, en wat een vertrouwen!
She did it!!! Om 22.28uur is daar een klein en gezond MEISJE!!
Geniet mee van de prachtige beelden van deze onvergetelijke thuis-badbevaling in Alblasserdam.
Onder de video vind je nog meer prachtige beelden!
Wil je ook alles rondom de geboorte van jullie kindje op een mooie manier vastgelegd hebben? Kijk dan eens bij pakketten! Of maak nu een afspraakvoor een Vrijblijvend Kennismakingsgesprek.
Wanneer het aller eerste pakje niet past. Hihihi!
Gelukkig was er een reserve pakje 😉
Daar ben je dan: Lieve Marit!!! Zo welkom.
Het is 16 januari 2019, wanneer ik, de geboortefotograaf, een telefoontje krijg van Wesley, een aanstaande papa. 3 dagen eerder was ik bij hen thuis voor een zwangerschapsshoot, dus mijn eerste gedachte is: “hij heeft vast een vraagje over de shoot.” Maar zoals jullie al hebben kunnen lezen in de blog “Gebroken Vliezen in de Albert Heijn“, belde hij met een andere boodschap! Hieronder kunnen jullie het vervolg lezen van het bevallingsverhaal van Aimee.
16 januari, 18.00 uur
Na een ritje van 15 minuten waarbij we allebei beduusd in de auto zitten, komen we aan bij het ziekenhuis. Terwijl mijn vriend de auto parkeert voel ik een kramp in mijn buik en rug. Hardop vraag ik mijzelf af of dit dan weeën zijn. Het voelt precies hetzelfde als wanneer ik ongesteld moet worden… We lopen snel het ziekenhuis in. We komen aan op de kraamafdeling en hier is niemand te bekennen. Het is natuurlijk etenstijd en ondertussen voel ik weer kramp opkomen. Mijn vriend rent door de hal om een verloskundige te vinden en deze ziet ons en komt op haar gemak aangelopen. Rustig geeft ze aan dat er momenteel geen plek voor ons is en we even plaats kunnen nemen zodat men kan overleggen wat ze met mij gaan doen.
Rustig zitten? Nee, dat wil ik al niet meer. Na ongeveer een halfuur brengt een verloskundige ons naar een ruimte waar ik aan de CTG wordt gelegd. Over een halfuur komt ze weer even kijken hoe het ervoor staat.
Bevallen ga ik sowieso, maar het is niet duidelijk of dit binnen 2 uur, 2 dagen of 2 weken zal zijn
Met een eerste kindje zal het niet zo snel gaan en tevens waren alle vijf de verloskamers op dit moment vol. Er moest eerst een kindje geboren worden en de kamer moest steriel gemaakt worden voordat ik überhaupt de verloskamer op mag. Weeënremmers zullen niet meer worden gegeven vanwege de zwangerschapstermijn. Elke minuut dat de baby bij mij binnen blijft is mooi meegenomen. Bevallen ga ik sowieso maar het is niet duidelijk of dit binnen 2 uur, 2 dagen of 2 weken zal zijn. Met deze informatie bellen wij onze geboortefotograaf Deborah, want wat moeten wij nu? De geboortefotograaf heeft telefonisch overleg met de verloskundige en zal zo goed als mogelijk op de hoogte worden gehouden. die de hartslag reis
Volgens mij zat ik midden in een weeënstorm
Uiteindelijk werd dit halve uur wachten 2,5 uur waarbij mijn vriend trek kreeg. Snel is hij beneden in de hal een broodje gaan scoren voor ons allebei, maar terwijl hij terug kwam werden de krampen heftiger. Ik hoefde niets meer te eten en wat stonken die broodjes! In het begin kon ik nog relaxt op Instagram kijken, mensen die dichtbij ons staan een appje sturen, een foto maken, want hé, dat is leuk voor het plakboek! Maar al snel kwamen de weeën achter elkaar. Ik had dit nog nooit eerder gedaan maar volgens mij zat ik midden in een weeënstorm. Rond 20.00 uur komt er een hoofdverpleegkundige kijken en ik geef aan dat ik dit niet nog 2 weken ga volhouden. Al lachend loopt ze weg en maakt nog een grapje: ‘Als de verloskamers nog vol zijn, kan de baby ook gewoon hier geboren worden hoor!’
‘Oké, jij zou wel eens iets verder kunnen zijn dan we allemaal dachten!’
Rond 20.30 uur komt onze verloskundige zich aan ons voorstellen. Het voelt meteen een stuk echter. Ik geef nogmaals aan dat ik deze pijn niet nog 2 weken ga volhouden en heb geen idee hoe ik ervoor sta. Ze vraagt lachend of ik een ruggenprik wil. Nou… Ik zou eerst wel eens willen weten of ik echt aan het bevallen ben en hoeveel centimeter ontsluiting ik heb. Er is inmiddels een verloskamer steriel gemaakt. Met bed en al word ik naar de verloskamer gebracht en hier moet ik van het ene op het andere bed stappen. Terwijl ik van het bed afstap kan ik wel door de grond zakken van de pijn.
Deze pijn heb ik nog nooit gevoeld! De verloskundige zegt: ‘Oké, jij zou wel eens iets verder kunnen zijn dan we allemaal dachten!’ Wanneer ik op het verlosbed lig, wordt er gecheckt hoe ver ik ben. En… 9 centimeter! Wat?! Ik ben dus echt aan het bevallen?
Ik moet onze geboortefotograaf nu een appje sturen
Volgens mij is het enige dat ik heb gestuurd: 9cm! Ze is onderweg dus ik maak mij verder geen zorgen. De verloskundige geeft aan dat ze het een en ander in gang gaat zetten en dat ik direct op het belletje moet drukken als ik persdrang krijg. Persdrang? Maar wat is dat? Hoe weet ik dat ik dat heb? Als de kamer leeg is, krijg ik heel erg het gevoel dat ik moet poepen. Maar ook echt nu! Dit moet het zijn! Twijfelend kijk ik mijn vriend aan en druk ik 20 keer op het knopje.
Eerst wordt er een stagiaire gestuurd en na even gekletst te hebben en mijn uitspraak van “ik poep straks heel dit bed onder”, roept ze direct de verloskundige. Plots staat de hele kamer vol, twee verloskundigen, een stagiaire en de kinderarts stand-by. Deze zag ik in de kamer naast ons nog door de luxaflex kijken.
Hier lig ik dan de weeën weg te puffen
Het lijkt wel een film, ik kan ook gewoon niet stil de weeën wegpuffen, maar loop te kreunen en te steunen terwijl ik mij dit niet had voorgenomen. De stagiaire kijkt mij doordringend aan en dwingt mij te puffen. In mijn gedachten moet ik lachen, hier lig ik dan de weeën weg te puffen. Ik had bedacht nooit te gaan puffen, ik dacht dat dit de grootste onzin zou zijn! Op dit moment komt ook Deborah binnenstormen. Snel pakt zij haar camera om aan de slag te gaan en vanaf dat moment hebben wij haar aanwezigheid nauwelijks gemerkt.
Paniek
Plots is er lichtelijke paniek, de CTG registreert een te lage hartslag. De verloskundige brengt inwendig een draadje aan op het hoofdje die de hartslag registreert. Ik zit op 10 centimeter ontsluiting maar de baby moet nog voorbij een randje. Hiervoor moet ik op mijn zij gaan liggen, maar dit gaat haast niet meer.
‘Je mag hem wel aanraken’
16 januari, 22.18 uur. Mijn blaas wordt geleegd en ik mag gaan persen! Voor ik er erg in heb wordt er van alles uit de kast gehaald en naast mij neergezet. De verloskundige zegt dat ze mij gaat verdoven en inknippen omdat de baby er nu uit moet. De verdoving wordt gezet en tegelijkertijd pers ik zo hard als ik kan.
16 januari, 22.38 uur. En daar wordt een heel klein ieniemienie mannetje op mijn borst gelegd. Nog compleet verbouwereerd lig ik daar en ik weet het nog als de dag van gisteren… De verloskundige zegt: ‘Je mag hem wel aanraken!’ Daar lig ik dan met mijn zoontje Senn, net bevallen, in een warme trui…
Naar de kinderafdeling
Het persen ging zo snel, uiteindelijk is de knip gelukkig niet meer gezet. Nadat Senn 10 minuten bij mij heeft gelegen moest hij de couveuse in, naar de kinderafdeling met papa en de kinderarts. Dit heb ik zelf niet meegemaakt maar van mijn vriend gehoord en teruggezien dankzij de foto’s die onze geboortefotograaf had gemaakt. Senn werd op de reanimatietafel gelegd om alle functies te controleren. Vervolgens werd er een sonde ingebracht en uit voorzorg een infuusje aangelegd voor als er complicaties zouden optreden. Omdat Senn is geboren met 34 weken en 1 dag werd zijn hartslag continu in de gaten gehouden. Uiteindelijk hebben wij met zijn drietjes 2 weken in het ziekenhuis geslapen waarna we Senn met een sonde mee naar huis mochten nemen.
Enorm dankbaar!
Wij zijn enorm dankbaar voor de geboortefoto’s die Deborah heeft gemaakt! De gehele bevalling is zo onverwachts begonnen en enorm snel verlopen waardoor het besef pas later kwam. Mede door de foto’s kun je de momenten goed terughalen en opnieuw beleven en het een plek geven. Deborah is een super enthousiaste geboortefotograaf, oprecht betrokken en met passie voor haar vak. Ik heb mij geen enkel moment naakt, gek, teveel of onzeker bij haar gevoeld terwijl zij er toch op één van de belangrijkste, maar kwetsbaarste momenten bij is. Bij een volgende bevalling wil ik zéker dat zij daar als geboortefotograaf weer bij aanwezig is!
Overweeg jij ook een geboortefotograaf bij de geboorte van je kindje? Laten we elkaar dan een keer vrijblijvend ontmoeten, zodat jullie al je vragen kunnen stellen en we kunnen voelen of er een klik is. Neem contact met mij op en stel al je vragen of maak meteen een afspraak voor een vrijblijvend kennismakingsgesprek. Zien wat ik nog meer doe? Volg me dan op Instagram en/of Facebook .
De dag nadat Stan geboren werd, mocht ik nog een keer terug komen naar het Groene Hart ziekenhuis in Gouda. Deze keer om de ontmoeting tussen grote broer Joris en zijn baby broertje Stan vast te leggen.
Joris stak eerst heel voorzichtig een vingertje door de gaatjes in het wiegje. Steeds een beetje dichterbij. Samen met papa, voelde hij aan de zachte kleine handjes van Stan.
Toen Joris zijn kleine broertje vast mocht houden, strekte hij zijn armpje naar hem uit. Om hem, nooit meer los te laten. Tenminste, als het aan Joris had gelegen 😉 Tot groot verdriet van Joris, moest hij Stan weer terug geven. Maar zijn geluk kon niet op toen hij besefte dat dit kleine schattige babytje met hen mee naar huis mocht!!! Stralend liep hij door de gang, zijn handje veilig in mama’s hand…
Het is voor mij als Geboortefotograaf onmogelijk om geen traantje weg te pinken tijdens dit soort momenten. Echt, ik heb BY FAR het mooite beroep ever!
Enkele weken later mocht ik weer eventjes mee genieten van dit mooie gezin tijdens de newbornshoot. Het is zo leuk om een gezin door de jaren heen te mogen zien groeien en bloeien en alle mooiste herinneringen voor eeuwig voor hen vast te leggen <3
Wil je ook alles rondom de geboorte van jullie kindje op een mooie manier vastgelegd hebben? Kijk dan eens bij pakketten! Of maak nu een afspraakvoor een Vrijblijvend Kennismakingsgesprek.
“En ik heb het echt helemaal zelf gedaan!”
Het is maart 2016 wanneer ik namens Stichting Earlybirds een reportage mag maken van Joris. Joris is geboren met 31 weken en 4 dagen. Het is een heftige periode voor ouders, maar desondanks wordt er veel gelachen tijdens de fotoreportage. Wat een leuk stel vind ik Dennis en Marlijn!
Wanneer ik in Januari 2018 een mailtje ontvang van Marlijn met de vraag of ik ook foto’s wil komen maken van hun 2e kindje, dat in Mei wordt verwacht, ben ik natuurlijk super enthousiast! Nog blijer werd ik toen ze voor het complete What a Wonderfull World Pakket kozen.
Marlijn en ik houden via de app regelmatig contact. Ze heeft diabetes en moet daarom regelmatig voor controle naar het ziekenhuis. In April is de bloeddruk van Marlijn wel erg hoog. Er wordt gesproken over zwangerschapsvergiftiging. Het maakt het voor Marlijn emotioneel gezien niet makkelijk om haar angsten rondom deze geboorte los te laten. Lichamelijk gaat het gelukkig redelijk goed. Marlijn is zo’n positieve en optimistische vrouw! Al voordat zij haar 2e kindje op de wereld zet, ben ik trots op de manier waarop ze keer op keer dealt met tegenslagen.
Dagelijks vindt er een urine- en bloedonderzoek plaats om de conditie van moeder en baby in de gaten te houden. Op 2 Mei moet Marlijn zich in het ziekenhuis melden: de eiwitten zijn verdubbeld. Ze moet daarna in het ziekenhuis blijven en wordt ingeleid. 3 Mei om 00.20uur is het ballonnetje eruit komen zetten en blijkt Marlijn al op 3,5cm te zitten. Ze heeft daarna nog rustig kunnen slapen. Rond 8uur die ochtend worden de vliezen gebroken en worden er weeopwekkers via een infuus toegediend. Om 11uur bel ik met Dennis om te overleggen wanneer ik richting het ziekenhuis zal komen. Marlijn zit op dat moment op 4cm ontsluiting, dus ik schat in dat ik nog wel even rustig kan lunchen en dan richting het ziekenhuis zal rijden. Maar belangrijker vind ik het gevoel van ouders. Wanneer Dennis zegt dat ze bang zijn dat het wellicht weer een keizersnede wordt en dat er dan geen foto’s zullen zijn van het opvangen van de weeen, besluit ik mijn boterham in de auto op te eten en meteen te gaan rijden.
Dat is maar goed ook!!! Want ik heb nog maar enkele foto’s gemaakt of er blijkt al 10cm ontsluiting te zijn!!! Van 4 naar 10cm in iets meer dan een uur tijd! Het is letterlijk een sneltrein waar Marlijn in beland. Het is zwaar, en af en toe twijfelt Marlijn of ze dit wel kan. Maar ze doet het!! Helemaal natuurlijk!!!
Om 13.29uur is hij daar dan: Stan Julian. Wat een power mama!!! Wat een lieve papa en wat een prachtig mannetje! 3750 gram en geboren met 37 weken en 3 dagen! Alles blijkt goed te gaan met zowel mama als Stan.
Geniet mee van dit prachtige geboortefilmpje!!
Lees hieronder ook de ontroerende woorden die Marlijn na afloop van haar bevalling in een brief schreef aan de mensen die haar kindje op de wereld hebben geholpen <3 Zelf beviel ik ook van mijn 2e kindje in het GHZ, ook een VBAC, dus deze woorden raken mij tot in het diepst van mijn ziel. Dit is zo mooi verwoord, en zo waar!
“Ik heb mijn eerste bevalling van onze oudste zoon Joris (reminder: spoedsectio met 31 weken) echt als falen gevoeld. Het was voor mij ook duidelijk toen we zwanger bleken van ons tweede kindje dat ik één ding wilde (mits dat de gezondheid van de baby en mij het toelieten) en dat was: NATUURLIJK BEVALLEN en dan nog het liefste zonder pijnstilling. Hooguit een paracetamolletje (oké, dit is hilarisch. I know…) Goed. Toen was het 3 mei 2018. Een donderdag. De dag dat mijn inleiding van start ging. Ik had één grote angst en dat was dat ik uiteindelijk mijn tweede sectio moest ondergaan. Aan alle andere scenario’s had ik wel gedacht maar schoof ik altijd snel weer weg. Je kan je immers toch niet voorbereiden op een bevalling. Je kan er over nadenken maar het loopt tocht altijd anders. Oke, terug naar die donderdag. Weeënopwekkers van start en gaan. Ik weet nog dat ik lekker gedouched had en tegen mijn man zei: “Ik doe wel make up op hoor, dan kan ik veel meer aan!”. Wat een bullshit! Haha…
Oke. Ik was die ochtend echt gewoon euforisch. Ons tweede zoontje kwam eraan! Ik heb zelfs nog heel veel foute grapjes gemaakt samen met mijn vent. Tot dat de weeën echt begonnen. Ik had vooraf een hele toffe cursus gevolgd die vooral gericht was op ontspanning tijdens de bevalling. Dit was mijn filosofie, ontspanning. Dat ging mijn redding zijn tijdens de bevalling. Nou niet dus. Voor mijn gevoel ging het op een gegeven moment zo snel dat het zowel mijn hoofd als mijn lichaam niet meer lukte te ontspannen. Enige wat voor mij tijdelijk leek te werken was schreeuwen, schandalig hard schreeuwen, zoals jullie gemerkt hebben… En smeken om pijnstilling. En daar komt het volgende punt waar ik jou en B. erg dankbaar voor ben. Jullie hebben me gewoon door mijn bevalling heen geholpen zonder te snel toe te geven aan mijn wens voor pijnstilling die ik tijdens mijn bevalling had. Echt onwijs bedankt hiervoor. Want juist nu, achteraf, ben ik zo blij en ook een beetje trots dat ik het zonder pijnstilling gedaan heb.
Mijn bevalling was voor mij meer dan alleen ons kindje op de wereld zetten. Het was iets wat ik gedaan moest hebben in mijn leven. Het was ook een stukje ‘goedmaken’ voor mezelf waar ik het bij Joris niet kon. De bevalling en de start van Stan zijn in alle opzichten anders en fijner. We hebben moeten knokken met Joris en gelukkig hebben we ons zelf toen ook wel gepusht om te genieten van de vele mooie momenten die er ook waren. Maar nu Stan op deze manier geboren is voel ik me compleet. Durf soms zelfs te denken en te voelen; “Ik heb het goed gedaan.” Het heeft me als mens veranderd. Ik heb een stukje trots en zelfvertrouwen gekregen. Ook als ik terug denk aan Joris voel ik nu trots en vooral rust. Ook dat hebben we toen goed gedaan. En nog. Joris is een hele lieve trotse broer voor Stan. Daar zijn we zo dankbaar voor.
Wat ik eigenlijk wil zeggen met deze brief is; “Bedankt! Bedankt voor het helpen onze mooie zoon op de wereld te zetten maar daaraan vast hangt nog zoveel meer!”. Dat is wat ik je wilde zeggen middels deze lap tekst. Wat voor jullie een gewone donderdag was waarop jullie moesten werken was het voor mij maar ook voor Dennis zoveel meer. Wij zullen jullie in ieder geval niet snel vergeten.”
“Ik blijf naar de fotos kijken…. één van onze beste beslissingen OOIT is om jou de geboorte van Stan te laten fotograferen! Moest je ff appen… Fijn wkend meis! “
12
Pagina 1 van 2