Geboorte

Het is 16 januari 2019, wanneer ik, de geboortefotograaf, een telefoontje krijg van Wesley, een aanstaande papa. 3 dagen eerder was ik bij hen thuis voor een zwangerschapsshoot, dus mijn eerste gedachte is: “hij heeft vast een vraagje over de shoot.” Maar zoals jullie al hebben kunnen lezen in de blog “Gebroken Vliezen in de Albert Heijn“, belde hij met een andere boodschap! Hieronder kunnen jullie het vervolg lezen van het bevallingsverhaal van Aimee.

16 januari, 18.00 uur

Na een ritje van 15 minuten waarbij we allebei beduusd in de auto zitten, komen we aan bij het ziekenhuis. Terwijl mijn vriend de auto parkeert voel ik een kramp in mijn buik en rug. Hardop vraag ik mijzelf af of dit dan weeën zijn. Het voelt precies hetzelfde als wanneer ik ongesteld moet worden… We lopen snel het ziekenhuis in. We komen aan op de kraamafdeling en hier is niemand te bekennen. Het is natuurlijk etenstijd en ondertussen voel ik weer kramp opkomen. Mijn vriend rent door de hal om een verloskundige te vinden en deze ziet ons en komt op haar gemak aangelopen. Rustig geeft ze aan dat er momenteel geen plek voor ons is en we even plaats kunnen nemen zodat men kan overleggen wat ze met mij gaan doen.

Rustig zitten? Nee, dat wil ik al niet meer. Na ongeveer een halfuur brengt een verloskundige ons naar een ruimte waar ik aan de CTG wordt gelegd. Over een halfuur komt ze weer even kijken hoe het ervoor staat.

Bevallen ga ik sowieso, maar het is niet duidelijk of dit binnen 2 uur, 2 dagen of 2 weken zal zijn

Met een eerste kindje zal het niet zo snel gaan en tevens waren alle vijf de verloskamers op dit moment vol. Er moest eerst een kindje geboren worden en de kamer moest steriel gemaakt worden voordat ik überhaupt de verloskamer op mag. Weeënremmers zullen niet meer worden gegeven vanwege de zwangerschapstermijn. Elke minuut dat de baby bij mij binnen blijft is mooi meegenomen. Bevallen ga ik sowieso maar het is niet duidelijk of dit binnen 2 uur, 2 dagen of 2 weken zal zijn. Met deze informatie bellen wij onze geboortefotograaf Deborah, want wat moeten wij nu? De geboortefotograaf heeft telefonisch overleg met de verloskundige en zal zo goed als mogelijk op de hoogte worden gehouden. die de hartslag reis

Volgens mij zat ik midden in een weeënstorm

Uiteindelijk werd dit halve uur wachten 2,5 uur waarbij mijn vriend trek kreeg. Snel is hij beneden in de hal een broodje gaan scoren voor ons allebei, maar terwijl hij terug kwam werden de krampen heftiger. Ik hoefde niets meer te eten en wat stonken die broodjes! In het begin kon ik nog relaxt op Instagram kijken, mensen die dichtbij ons staan een appje sturen, een foto maken, want hé, dat is leuk voor het plakboek! Maar al snel kwamen de weeën achter elkaar. Ik had dit nog nooit eerder gedaan maar volgens mij zat ik midden in een weeënstorm. Rond 20.00 uur komt er een hoofdverpleegkundige kijken en ik geef aan dat ik dit niet nog 2 weken ga volhouden. Al lachend loopt ze weg en maakt nog een grapje: ‘Als de verloskamers nog vol zijn, kan de baby ook gewoon hier geboren worden hoor!’

‘Oké, jij zou wel eens iets verder kunnen zijn dan we allemaal dachten!’

Rond 20.30 uur komt onze verloskundige zich aan ons voorstellen. Het voelt meteen een stuk echter. Ik geef nogmaals aan dat ik deze pijn niet nog 2 weken ga volhouden en heb geen idee hoe ik ervoor sta. Ze vraagt lachend of ik een ruggenprik wil. Nou… Ik zou eerst wel eens willen weten of ik echt aan het bevallen ben en hoeveel centimeter ontsluiting ik heb. Er is inmiddels een verloskamer steriel gemaakt. Met bed en al word ik naar de verloskamer gebracht en hier moet ik van het ene op het andere bed stappen. Terwijl ik van het bed afstap kan ik wel door de grond zakken van de pijn.

Deze pijn heb ik nog nooit gevoeld! De verloskundige zegt: ‘Oké, jij zou wel eens iets verder kunnen zijn dan we allemaal dachten!’ Wanneer ik op het verlosbed lig, wordt er gecheckt hoe ver ik ben. En… 9 centimeter! Wat?! Ik ben dus echt aan het bevallen?

Ik moet onze geboortefotograaf nu een appje sturen

Volgens mij is het enige dat ik heb gestuurd: 9cm! Ze is onderweg dus ik maak mij verder geen zorgen. De verloskundige geeft aan dat ze het een en ander in gang gaat zetten en dat ik direct op het belletje moet drukken als ik persdrang krijg. Persdrang? Maar wat is dat? Hoe weet ik dat ik dat heb? Als de kamer leeg is, krijg ik heel erg het gevoel dat ik moet poepen. Maar ook echt nu! Dit moet het zijn! Twijfelend kijk ik mijn vriend aan en druk ik 20 keer op het knopje.

Eerst wordt er een stagiaire gestuurd en na even gekletst te hebben en mijn uitspraak van “ik poep straks heel dit bed onder”, roept ze direct de verloskundige. Plots staat de hele kamer vol, twee verloskundigen, een stagiaire en de kinderarts stand-by. Deze zag ik in de kamer naast ons nog door de luxaflex kijken.

Hier lig ik dan de weeën weg te puffen

Het lijkt wel een film, ik kan ook gewoon niet stil de weeën wegpuffen, maar loop te kreunen en te steunen terwijl ik mij dit niet had voorgenomen. De stagiaire kijkt mij doordringend aan en dwingt mij te puffen. In mijn gedachten moet ik lachen, hier lig ik dan de weeën weg te puffen. Ik had bedacht nooit te gaan puffen, ik dacht dat dit de grootste onzin zou zijn! Op dit moment komt ook Deborah binnenstormen. Snel pakt zij haar camera om aan de slag te gaan en vanaf dat moment hebben wij haar aanwezigheid nauwelijks gemerkt.

Paniek

Plots is er lichtelijke paniek, de CTG registreert een te lage hartslag. De verloskundige brengt inwendig een draadje aan op het hoofdje die de hartslag registreert. Ik zit op 10 centimeter ontsluiting maar de baby moet nog voorbij een randje. Hiervoor moet ik op mijn zij gaan liggen, maar dit gaat haast niet meer.

‘Je mag hem wel aanraken’

16 januari, 22.18 uur. Mijn blaas wordt geleegd en ik mag gaan persen! Voor ik er erg in heb wordt er van alles uit de kast gehaald en naast mij neergezet. De verloskundige zegt dat ze mij gaat verdoven en inknippen omdat de baby er nu uit moet. De verdoving wordt gezet en tegelijkertijd pers ik zo hard als ik kan.

16 januari, 22.38 uur. En daar wordt een heel klein ieniemienie mannetje op mijn borst gelegd. Nog compleet verbouwereerd lig ik daar en ik weet het nog als de dag van gisteren… De verloskundige zegt: ‘Je mag hem wel aanraken!’ Daar lig ik dan met mijn zoontje Senn, net bevallen, in een warme trui…

Naar de kinderafdeling

Het persen ging zo snel, uiteindelijk is de knip gelukkig niet meer gezet. Nadat Senn 10 minuten bij mij heeft gelegen moest hij de couveuse in, naar de kinderafdeling met papa en de kinderarts. Dit heb ik zelf niet meegemaakt maar van mijn vriend gehoord en teruggezien dankzij de foto’s die onze geboortefotograaf had gemaakt. Senn werd op de reanimatietafel gelegd om alle functies te controleren. Vervolgens werd er een sonde ingebracht en uit voorzorg een infuusje aangelegd voor als er complicaties zouden optreden. Omdat Senn is geboren met 34 weken en 1 dag werd zijn hartslag continu in de gaten gehouden. Uiteindelijk hebben wij met zijn drietjes 2 weken in het ziekenhuis geslapen waarna we Senn met een sonde mee naar huis mochten nemen.

Enorm dankbaar!

Wij zijn enorm dankbaar voor de geboortefoto’s die Deborah heeft gemaakt! De gehele bevalling is zo onverwachts begonnen en enorm snel verlopen waardoor het besef pas later kwam. Mede door de foto’s kun je de momenten goed terughalen en opnieuw beleven en het een plek geven. Deborah is een super enthousiaste geboortefotograaf, oprecht betrokken en met passie voor haar vak. Ik heb mij geen enkel moment naakt, gek, teveel of onzeker bij haar gevoeld terwijl zij er toch op één van de belangrijkste, maar kwetsbaarste momenten bij is. Bij een volgende bevalling wil ik zéker dat zij daar als geboortefotograaf weer bij aanwezig is!

Overweeg jij ook een geboortefotograaf bij de geboorte van je kindje? Laten we elkaar dan een keer vrijblijvend ontmoeten, zodat jullie al je vragen kunnen stellen en we kunnen voelen of er een klik is. Neem contact met mij op en stel al je vragen of maak meteen een afspraak voor een vrijblijvend kennismakingsgesprek. Zien wat ik nog meer doe? Volg me dan op Instagram en/of Facebook .

Een prachtige badbevalling, heerlijk in je eigen huis! Een droom voor veel aanstaande mama’s!

Op donderdag 14 september om 21.31 ontvang ik een whatsappberichtje van de aanstaande mama: “Vliezen zijn gebroken, verder rommelt het nog steeds, maar niets bijzonders.” Ik besluit lekker even te gaan douchen en vroeg naar bed te gaan, want wie weet mag ik nu heel snel richting Zwijndrecht rijden!

De volgende ochtend word ik fris en uitgerust wakker en lees een whatsapp berichtje van 6.39uur. Gedurende de nacht waren er fases met goede weeen die lang genoeg aanhielden, maar ook periodes waarin de weeen weer wat afzwakten. De verloskundige zou voor 12.00uur weer langskomen.

We hebben afgesproken dat ik vertrek zodra de verloskundige aangeeft dat er 4 a 5cm ontsluiting is, maar belangrijker nog dan een getal, vind ik het gevoel van moeder. Het is rond 10.00uur waneer mijn telefoon gaat: de aanstaande papa vertelt dat er al 8cm ontsluiting is!!!! “Ik weet genoeg! Ik kom er meteen aan!” Ik spring in de auto, en rijd zonder boetes te krijgen de Brienenoordbrug over. Adrenaline, vol verwachting… het is iedere keer zo gaaf en magisch om naar een geboorte toe te mogen!

Een klein half uurtje kom ik aan in Zwijndrecht. Mama vangt de weeen heel goed op en niet veel later mag ze rustig aan mee geen persen. Een klein uurtje later kan ze haar baby in haar armen sluiten. Haar blik en haar woorden zal ik nooit vergeten: “het deed pijn, maar het was het ZO waard!!”

Een bevalling die langzaam start maar met een sneltreinvaart voortzet! De droom om thuis in bad te bevallen is uitgekomen. En dan meteen in je eigen vertrouwde huis, mogen genieten van je pasgeboren kindje <3 …

Hypnobirthing

Dit mooie stel ontmoette ik via Verginia van den Akker. Zij geeft hypnobirthing lessen aan zwangeren, waarbij ook de vaders op een hele mooie manier bij de zwangerschap en de bevalling worden betrokken. Hypnobirthing klinkt een stuk zweveriger dan het is. Je leert ademhalingstechnieken en visualisaties die je helpen om je te ontspannen, maar wat ik ook als heel erg mooi heb ervaren is de prenatale binding met je kindje. Ik geloof dat het kindje in je buik net zo van de ontspanningsoefeningen geniet als de moeders zelf, en dat hypnobirthing baby’s heel sterk voelen hoe welkom ze zijn.

Een volledig pijnloze hypnobirthing heb ik tot nu toe nog niet met eigen ogen mogen meemaken, en helaas ook nog niet persoonlijk mogen ervaren, maar wat ik zeker wel zie is dat alle mama’s die een cursus hypnobirthing (of cursussen met daarin elementen van hypnobirthing) hebben gevolgd, meer controle ervaren en (toeval of niet) super relaxte babytjes hebben gekregen. EN: ik ervaar zelf tot op de dag van vandaag de positieve effecten van de cursus die mijn man en ik bij Verginia volgden.

Zo was ik laatst bij de tandarts en moest er geboord worden. Aangezien ik een hekel heb aan die stomme verdovingen die je mond 3uur later nog steeds scheef laten hangen, wilde ik het perse zonder doen. De tandarts stopte een paar keer om te vragen of ik zeker wist dat ik nog steeds geen verdoving wilde, want het gaatje zat toch wat dieper dan gedacht… Ik wist het zeker. De buikademhaling die ik tijdens de cursus helemaal eigen heb gemaakt, wist ik goed toe te passen, en ik probeerde mijn gedachten op iets fijners te richten. Het werkte! Na afloop zei de tandarts: “je was helemaal Zen, echt bijzonder.” Nou… helemaal Zen voelde ik me niet, maar het hielp me er wel doorheen 😉

Ik mag enkele beelden van dit prachtige geboorteverhaal met jullie delen, maar respecteer de wens van ouders om hun kindje niet herkenbaar in beeld te brengen. Desalnietemin vind ik dat onderstaande reportage de sfeer tijdens deze geboorte prachtig weergeeft: Thuis, in bad, gesteund door haar liefdevolle partner en super verloskundige! En niet te vergeten, 4 huisdieren die duidelijk aanvoelden dat er iets bijzonders stond te gebeuren. Ik vond het prachtig om te zien hoe de hond kennis kwam maken: snuffel, en nog eens snuffelen en daarna rustig bij de nieuwe baby in de buurt gaan liggen en aangeven: je bent welkom en ik zal je beschermen!

Bedankt voor deze mooie ervaring!

Indy. Geboren in een record tempo

Het is woensdag 24 februari 11.26 uur als ik een whatsapp berichtje ontvang van Brenda: “Hi Deborah, het is allemaal een beetje aan het rommelen dus denk dat het vandaag of vannacht wel gaat gebeuren…” Ok, ik zorg dat alles klaar staat, maar mijn ervaring heeft me geleerd dat het best nog wel even kan duren als een moeder aangeeft dat het ‘een beetje aan het rommelen is’. Als ik rond 14uur een telefoontje krijg van de aanstaande papa, Tim, breng ik mijn dochtertje naar de oppas en rijd ik vrij rustig richting het Langeland ziekenhuis in Zoetermeer. Wanneer ik een uurtje later bij de verloskamer aankom blijkt dat deze kleine meid veel sneller is dan we allemaal hadden verwacht. Gelukkig ben ik nog op tijd!!! Een verpleegster is zelfs zo lief om het licht iets minder te dimmen. Ik leg mijn jas en cameratas naast me op de grond en binnen 10 seconde sta ik klaar. Jeetje wat een adrenaline stoot!

Iets meer dan 10 minuten later is ze er: Indy! Een prachtig lief klein meisje. De ouders zijn helemaal in de wolken als ze haar voor het eerst zien. Trotsheid, verliefdheid, ultiem geluk… Ze stralen. En Tim is overduidelijk trots op zijn vrouw Brenda. Wat heeft ze het goed gedaan!

Even later hoor ik van Tim dat hij me nog een berichtje heeft gestuurd toen ik net aan kwam rijden bij het ziekenhuis “opschieten want ze is er bijna”. Misschien maar goed dat ik die niet heb gelezen, want dan zou ik waarschijnlijk iets minder ontspannen de verloskamer binnen zijn gelopen 😉 We moeten allemaal hard lachen als Tim verteld dat hij aan Brenda vroeg of hij nog even langs de kapper en de zonnebank kon voordat ze naar het ziekenhuis vertrokken. Hij wilde tenslotte wel goed op de foto staan.

Een klein uurtje later volgt er een kippenvel momentje: Grote broer ziet zijn zusje voor het eerst. Smelt… <3 Joa is zo trots!

Lieve Brenda en Tim,

Bedankt dat ik dit bijzondere moment voor jullie mocht vastleggen!

Jullie hebben zo’n prachtig gezinnetje. Ik wens jullie alle geluk met z’n 4tjes!

Deniz en Doortje verwachten op 28 december 2015 hun eerste kindje. Tijdens het kennismakingsgesprek zie ik hoe erg ze hier allebei naar uit kijken. Het is zo mooi om te zien hoe alles al klaar staat voor de komst van een kindje. Zo welkom, en nu al zo geliefd.

Doortje heeft een fijne zwangerschap en heeft rondom de kerstdagen nog van alles en nog wat gepland. Via facebook zie ik dat ze op 1^e kerstdag zelfs nog met een gitaar voor haar buik staat op te treden.

In de nacht van 1^e op 2^e kerstdag gaat om 3.10 uur mijn telefoon. Ik ben meteen klaarwakker. “YES! Misschien wordt er vandaag wel een kerstkindje geboren!”. Ik neem op en hoor dat de aanstaande vader al net zo enthousiast is. De vliezen zijn eerder die nacht gebroken en de weeën volgen elkaar steeds sneller op. Om 4.00 kom ik bij hen thuis aan in Vlaardingen. Er is een ontspannen sfeer: prachtige muziek, kaarslicht, warme thee en twee hele lieve katten. Na een half uur vertrekken we richting het ziekenhuis, waar Doortje onder luidt gejuich wordt begroet door haar collega’s op de geboorte afdeling. Een vriendin en tevens collega, Kim, is ook aanwezig om Doortje te steunen en begeleiden.

Doortje blijkt bij binnenkomst zo’n 3 cm ontsluiting te hebben. Na 2 uur onder de douche heeft Doortje 4 cm ontsluiting. Ze neemt weer een lekkere warme douche en ik besluit om even iets te gaan eten en nog een beetje uit te rusten. De geboorte van een eerste kindje zou wel eens lang kunnen gaan duren. Ik geniet van een prachtige zonsopkomst, een ontwakend Rotterdam. Het beloofd een mooie dag te worden.

Wanneer ik zo’n 1,5 uur later terug kom op de verloskamer zie ik dat de sfeer is veranderd. Waar Doortje eerst nog kon lachen tussen de weeën door, zie ik nu dat ze het erg zwaar heeft. Collega Nelleke houdt haar hand vast en ademt met haar mee. Prachtig om te zien hoe er een heel team van support aanwezig is bij deze geboorte. Rond 9.30 uur zit Doortje helaas nog steeds op 4 cm ontsluiting. Er wordt besloten om een weeënopwekker en een remifentanil pompje aan te sluiten.

Iets voor 11.00 uur geeft Doortje aan dat ze druk voelt, zou het al persdrang zijn? De verloskundige komt kijken en ja hoor: 10cm ontsluiting!! De trots en blijde verwachting van Deniz zijn onbeschrijflijk mooi om te zien.

Na ruim 3 kwartier persen is het hoofdje geboren. Vakkundig haalt de verloskundige de navelstreng van het hoofdje af. Trots en geëmotioneerd pakt Doortje haar kindje voor de aller eerste keer aan. Het is een jongen! Zijn naam is Siem.

De eerste momenten van ouders met hun net geboren baby’tje zijn onbetaalbaar! De blikken op het gezicht van Deniz en Doortje: Ontroering, trots, opluchting en geluk. Het allereerste voedingsmomentje, de eerste controles waarbij de verloskundige prachtig liet zien hoe de baby in de buik zat, het moment waarop de familie wordt gebeld… Trots en dankbaar dat ik deze bijzondere geboorte heb mogen vastleggen <3

Lieve Deniz en Doortje, bedankt dat ik een van de mooiste momenten in jullie leven voor jullie heb mogen vastleggen. Jullie zijn een prachtig gezinnetje vol liefde en warmte. Toen ik jullie vorige week het album kwam overhandigen zag ik dat jullie totaal verliefd zijn op jullie lieve kleine mooie Siem. Blijf altijd zo van elkaar en van alle mooie momenten genieten!

Liefs,

Deborah