Geboorte

Wat ben ik dankbaar dat ik bij deze geboorte aanwezig mocht zijn! Kijk zelf hoe kalm en vredig deze mama was tijdens het opvangen van haar weeën en lees het mooie geboorteverhaal, met een grappige en onverwachtse wending 😉

Ouders willen niet getagged worden, dus mocht je ze herkennen, svp geen namen in de reacties hieronder plaatsen. De namen in dit verhaal zijn om deze reden ook afgekort.

De aanstaande mama (in dit verhaal N.) en ik kennen elkaar al bijna 3 jaar. Onzichtbaar achter de schermen speelt zij al die jaren een belangrijke rol achter Noa Fotografie.  Zij is namelijk de gastouder van mijn lieve kindjes Noa & Ayden. Alle dagen in de week dat mijn man Tim aan het werk is, vangt zij mijn kindjes op als ik naar een geboorte toe mag. Ze woont op 30 seconde loopafstand, dus ideaal!! Ik zou niet kunnen doen wat ik het liefste doe, zonder haar steun.

Ze heeft zelf een zoontje van 4 jaar. Noa’s beste vriendjes. Iedere ochtend staan zij elkaar op te wachten in de klas, en ze spelen het liefst elke dag na school ook nog samen. Af en toe zijn ze net een getrouwd stel 😉

Zwanger raken is niet vanzelfsprekend

Door de jaren heen, kan ik zeggen dat N. en ik ook vrienden zijn geworden. Ze verteld me over hun verlangen naar een 2^e kindje. Maar dat het maar niet wil lukken. Soms krijg ik een appje “weer een negatieve zwangerschapstest”. Waarschijnlijk is er een behandeling nodig in het ziekenhuis… De spanning en onzekerheid, het verlangen… Ik leef met haar mee.

Tot op een dag, toch ineens: EEN POSITIEVE ZWANGERSCHAPSTEST!!!

YES!!!

Wanneer ik dan ook nog eens hoor dat ze mij dolgraag bij de geboorte van hun 2^e kindje aanwezig willen hebben, kan mijn geluk niet meer op. Samen maken we een leuke aankondigingsfoto.

We plannen het “kennismakingsgesprek” in. Kennis maken is overbodig natuurlijk, maar het is wel belangrijk om alle geboortewensen te bespreken en afspraken te maken over het moment waarop ik naar hen toe zal komen. Ook de aanstaande papa J. weet nu precies wat hij kan verwachten en wanneer hij contact met mij mag opnemen. Ik spreek af dat dat rond de 4cm ontsluiting is, maar zeg erbij dat je gevoel vaak veel belangrijker is dan het aantal cm ontsluiting. Soms weet je die niet eens…

Surprise Gender

11 Mei is de uitgerekende datum. Ouders willen deze keer niet weten wat het wordt. I love it! 7 Mei wordt een andere dierbare geboorteklant, Marlijn, ingeleid. Spannend!! Want ik wil beide geboortes voor geen goud missen. Het moest zo zijn: Marlijn wordt eerder ingeleid en bevalt op 3 Mei van een prachtige zoon in het Groene Hart ziekenhuis in Gouda. Het ziekenhuis waar ik zelf ben bevallen van mijn 2^e kindje. Ik ben enigszins opgelucht, want N. heeft ondertussen al ruim een week hele erge buikpijn… NET op het moment dat ik weg wil rijden vanuit Gouda, zie ik op mijn display haar naam! Het zal toch niet waar zijn??? Ze vertelt dat ze belt vanuit het Ijsselland ziekenhuis en daar op maandag 7 Mei zal worden ingeleid. Dit moet gewoon zo zijn. Het Ijsselland ziekenhuis is het ziekenhuis waar ik van mijn 1^e kindje ben bevallen. Gek hoe het soms allemaal anders kan lopen dan verwacht.

7 Mei 2018

We hebben regelmatig contact in onze groepsapp. 08.47: “Eerste controle is goed. 1 cm ontsluiting en de baarmoedermond is goed week. Nu 1 tablet en daarna hopelijk vliezen breken.” Om 13.24 worden de vliezen gebroken. Ik app terug: “Kan nu niet meer wachten of het een jongen of een meisje is. Ik deed net even een powernap en ik geloof dat ik toen toch ineens droomde dat het een jongen is… Maar ik heb al die tijd een meisje gedacht…. Nog eventjes geduld en dan weten we het!!!”

Om 14.25 ontvang ik een appje dat er wat weeën zijn, maar nog niet genoeg. N. zit aan een infuus met weeopwekkers. Een klein uurtje later ontvang ik de volgende app: “Hoe snel kan je hier zijn?” Ik bel met de aanstaande papa, want het plan was om op de fiets naar het Ijsselland ziekenhuis te komen, maar of dat plan nog slim is??? Het was gewoon een vraag. Ik hoef me niet te haasten. 4cm ontsluiting en N. lichaam begint het over te nemen, dus de weeopwekkers kunnen verlaagd worden.

Broodje kroket

Ik eet nog snel even iets en fiets dan naar het Ijssellandziekenhuis. Om 16.40 kom ik aan bij het ziekenhuis. N. is zo kalm en rustig. Helemaal in haar eigen luchtbel. Mijn indruk is dat het nog wel even kan duren voor de baby daadwerkelijk geboren zal worden. Eerst gaat J. nog even snel iets eten en daarna ga ik samen met de moeder van N. naar de kantine, een broodje kroket eten. Het is dan 17.50. We kletsen gezellig en speculeren over het geslacht en het tijdstip waarop de baby geboren zal worden. Als plotseling de telefoon gaat kijken we elkaar verbaasd aan, en binnen no time zijn we weer terug op de verloskamer, met mijn broodje kroket nog in mijn hand.

18.11 geeft de klok aan. N. heeft persdrang en blijkt 10 minuten later inderdaad volledige ontsluiting te hebben en mag even later rustig aan mee gaan persen. Om 18.24 wordt het thuisfront geappt: R. is met zijn opa en tante en mag alvast richting het ziekenhuis komen. Zo mooi om J. letterlijk in zijn handen te zien wrijven omdat hij weet: “mijn kindje komt eraan!!!” BIJNA! De moeder van N. veegt stiekem heel wat traantjes weg. Het emotioneert mij om te zien hoe mooi het is om je moeder aanwezig te hebben bij de geboorte van je kindje.

Jaaa!!! Geboren!!! 18.40uur. Vader kijkt naar het geslacht: Een jongen! En wat lijkt hij sprekend op zijn grote broer! N. en J. weten nog niet meteen hoe hij heet. Ze willen rustig even aanvoelen of de naam die ze in gedachten hebben, wel past bij hun kindje.

Niet veel later probeert  zijn schoonvader te bellen, maar die neemt niet op. De lift gaat open en daar zijn ze: Grote broer en zijn opa en tante! Ze moeten nog eventjes wachten in de wachtkamer want de placenta is nog niet geboren.

Wanneer de placenta geboren is en hij gecontroleerd is, mag grote broer komen. Hij kijkt meteen zo lief naar zijn broertje. Hij wist het al hoor: Het is een jongen. Een broertje!

Grote broer houdt zijn kleine broertje heel goed in de gaten tijdens de controles. Ik weet zeker dat hij een super lieve en beschermende grote broer zal zijn.

Lieve N. & J., super bedankt dat ik aanwezig mocht zijn bij deze prachtige dag in jullie leven. Een dag om trots op te zijn! Jullie zijn een mooi stel samen, en hebben een prachtig gezin.

Een prachtige badbevalling, heerlijk in je eigen huis! Een droom voor veel aanstaande mama’s!

Op donderdag 14 september om 21.31 ontvang ik een whatsappberichtje van de aanstaande mama: “Vliezen zijn gebroken, verder rommelt het nog steeds, maar niets bijzonders.” Ik besluit lekker even te gaan douchen en vroeg naar bed te gaan, want wie weet mag ik nu heel snel richting Zwijndrecht rijden!

De volgende ochtend word ik fris en uitgerust wakker en lees een whatsapp berichtje van 6.39uur. Gedurende de nacht waren er fases met goede weeen die lang genoeg aanhielden, maar ook periodes waarin de weeen weer wat afzwakten. De verloskundige zou voor 12.00uur weer langskomen.

We hebben afgesproken dat ik vertrek zodra de verloskundige aangeeft dat er 4 a 5cm ontsluiting is, maar belangrijker nog dan een getal, vind ik het gevoel van moeder. Het is rond 10.00uur waneer mijn telefoon gaat: de aanstaande papa vertelt dat er al 8cm ontsluiting is!!!! “Ik weet genoeg! Ik kom er meteen aan!” Ik spring in de auto, en rijd zonder boetes te krijgen de Brienenoordbrug over. Adrenaline, vol verwachting… het is iedere keer zo gaaf en magisch om naar een geboorte toe te mogen!

Een klein half uurtje kom ik aan in Zwijndrecht. Mama vangt de weeen heel goed op en niet veel later mag ze rustig aan mee geen persen. Een klein uurtje later kan ze haar baby in haar armen sluiten. Haar blik en haar woorden zal ik nooit vergeten: “het deed pijn, maar het was het ZO waard!!”

Een bevalling die langzaam start maar met een sneltreinvaart voortzet! De droom om thuis in bad te bevallen is uitgekomen. En dan meteen in je eigen vertrouwde huis, mogen genieten van je pasgeboren kindje <3 …

Hypnobirthing

Dit mooie stel ontmoette ik via Verginia van den Akker. Zij geeft hypnobirthing lessen aan zwangeren, waarbij ook de vaders op een hele mooie manier bij de zwangerschap en de bevalling worden betrokken. Hypnobirthing klinkt een stuk zweveriger dan het is. Je leert ademhalingstechnieken en visualisaties die je helpen om je te ontspannen, maar wat ik ook als heel erg mooi heb ervaren is de prenatale binding met je kindje. Ik geloof dat het kindje in je buik net zo van de ontspanningsoefeningen geniet als de moeders zelf, en dat hypnobirthing baby’s heel sterk voelen hoe welkom ze zijn.

Een volledig pijnloze hypnobirthing heb ik tot nu toe nog niet met eigen ogen mogen meemaken, en helaas ook nog niet persoonlijk mogen ervaren, maar wat ik zeker wel zie is dat alle mama’s die een cursus hypnobirthing (of cursussen met daarin elementen van hypnobirthing) hebben gevolgd, meer controle ervaren en (toeval of niet) super relaxte babytjes hebben gekregen. EN: ik ervaar zelf tot op de dag van vandaag de positieve effecten van de cursus die mijn man en ik bij Verginia volgden.

Zo was ik laatst bij de tandarts en moest er geboord worden. Aangezien ik een hekel heb aan die stomme verdovingen die je mond 3uur later nog steeds scheef laten hangen, wilde ik het perse zonder doen. De tandarts stopte een paar keer om te vragen of ik zeker wist dat ik nog steeds geen verdoving wilde, want het gaatje zat toch wat dieper dan gedacht… Ik wist het zeker. De buikademhaling die ik tijdens de cursus helemaal eigen heb gemaakt, wist ik goed toe te passen, en ik probeerde mijn gedachten op iets fijners te richten. Het werkte! Na afloop zei de tandarts: “je was helemaal Zen, echt bijzonder.” Nou… helemaal Zen voelde ik me niet, maar het hielp me er wel doorheen 😉

Ik mag enkele beelden van dit prachtige geboorteverhaal met jullie delen, maar respecteer de wens van ouders om hun kindje niet herkenbaar in beeld te brengen. Desalnietemin vind ik dat onderstaande reportage de sfeer tijdens deze geboorte prachtig weergeeft: Thuis, in bad, gesteund door haar liefdevolle partner en super verloskundige! En niet te vergeten, 4 huisdieren die duidelijk aanvoelden dat er iets bijzonders stond te gebeuren. Ik vond het prachtig om te zien hoe de hond kennis kwam maken: snuffel, en nog eens snuffelen en daarna rustig bij de nieuwe baby in de buurt gaan liggen en aangeven: je bent welkom en ik zal je beschermen!

Bedankt voor deze mooie ervaring!

Indy. Geboren in een record tempo

Het is woensdag 24 februari 11.26 uur als ik een whatsapp berichtje ontvang van Brenda: “Hi Deborah, het is allemaal een beetje aan het rommelen dus denk dat het vandaag of vannacht wel gaat gebeuren…” Ok, ik zorg dat alles klaar staat, maar mijn ervaring heeft me geleerd dat het best nog wel even kan duren als een moeder aangeeft dat het ‘een beetje aan het rommelen is’. Als ik rond 14uur een telefoontje krijg van de aanstaande papa, Tim, breng ik mijn dochtertje naar de oppas en rijd ik vrij rustig richting het Langeland ziekenhuis in Zoetermeer. Wanneer ik een uurtje later bij de verloskamer aankom blijkt dat deze kleine meid veel sneller is dan we allemaal hadden verwacht. Gelukkig ben ik nog op tijd!!! Een verpleegster is zelfs zo lief om het licht iets minder te dimmen. Ik leg mijn jas en cameratas naast me op de grond en binnen 10 seconde sta ik klaar. Jeetje wat een adrenaline stoot!

Iets meer dan 10 minuten later is ze er: Indy! Een prachtig lief klein meisje. De ouders zijn helemaal in de wolken als ze haar voor het eerst zien. Trotsheid, verliefdheid, ultiem geluk… Ze stralen. En Tim is overduidelijk trots op zijn vrouw Brenda. Wat heeft ze het goed gedaan!

Even later hoor ik van Tim dat hij me nog een berichtje heeft gestuurd toen ik net aan kwam rijden bij het ziekenhuis “opschieten want ze is er bijna”. Misschien maar goed dat ik die niet heb gelezen, want dan zou ik waarschijnlijk iets minder ontspannen de verloskamer binnen zijn gelopen 😉 We moeten allemaal hard lachen als Tim verteld dat hij aan Brenda vroeg of hij nog even langs de kapper en de zonnebank kon voordat ze naar het ziekenhuis vertrokken. Hij wilde tenslotte wel goed op de foto staan.

Een klein uurtje later volgt er een kippenvel momentje: Grote broer ziet zijn zusje voor het eerst. Smelt… <3 Joa is zo trots!

Lieve Brenda en Tim,

Bedankt dat ik dit bijzondere moment voor jullie mocht vastleggen!

Jullie hebben zo’n prachtig gezinnetje. Ik wens jullie alle geluk met z’n 4tjes!

Deniz en Doortje verwachten op 28 december 2015 hun eerste kindje. Tijdens het kennismakingsgesprek zie ik hoe erg ze hier allebei naar uit kijken. Het is zo mooi om te zien hoe alles al klaar staat voor de komst van een kindje. Zo welkom, en nu al zo geliefd.

Doortje heeft een fijne zwangerschap en heeft rondom de kerstdagen nog van alles en nog wat gepland. Via facebook zie ik dat ze op 1^e kerstdag zelfs nog met een gitaar voor haar buik staat op te treden.

In de nacht van 1^e op 2^e kerstdag gaat om 3.10 uur mijn telefoon. Ik ben meteen klaarwakker. “YES! Misschien wordt er vandaag wel een kerstkindje geboren!”. Ik neem op en hoor dat de aanstaande vader al net zo enthousiast is. De vliezen zijn eerder die nacht gebroken en de weeën volgen elkaar steeds sneller op. Om 4.00 kom ik bij hen thuis aan in Vlaardingen. Er is een ontspannen sfeer: prachtige muziek, kaarslicht, warme thee en twee hele lieve katten. Na een half uur vertrekken we richting het ziekenhuis, waar Doortje onder luidt gejuich wordt begroet door haar collega’s op de geboorte afdeling. Een vriendin en tevens collega, Kim, is ook aanwezig om Doortje te steunen en begeleiden.

Doortje blijkt bij binnenkomst zo’n 3 cm ontsluiting te hebben. Na 2 uur onder de douche heeft Doortje 4 cm ontsluiting. Ze neemt weer een lekkere warme douche en ik besluit om even iets te gaan eten en nog een beetje uit te rusten. De geboorte van een eerste kindje zou wel eens lang kunnen gaan duren. Ik geniet van een prachtige zonsopkomst, een ontwakend Rotterdam. Het beloofd een mooie dag te worden.

Wanneer ik zo’n 1,5 uur later terug kom op de verloskamer zie ik dat de sfeer is veranderd. Waar Doortje eerst nog kon lachen tussen de weeën door, zie ik nu dat ze het erg zwaar heeft. Collega Nelleke houdt haar hand vast en ademt met haar mee. Prachtig om te zien hoe er een heel team van support aanwezig is bij deze geboorte. Rond 9.30 uur zit Doortje helaas nog steeds op 4 cm ontsluiting. Er wordt besloten om een weeënopwekker en een remifentanil pompje aan te sluiten.

Iets voor 11.00 uur geeft Doortje aan dat ze druk voelt, zou het al persdrang zijn? De verloskundige komt kijken en ja hoor: 10cm ontsluiting!! De trots en blijde verwachting van Deniz zijn onbeschrijflijk mooi om te zien.

Na ruim 3 kwartier persen is het hoofdje geboren. Vakkundig haalt de verloskundige de navelstreng van het hoofdje af. Trots en geëmotioneerd pakt Doortje haar kindje voor de aller eerste keer aan. Het is een jongen! Zijn naam is Siem.

De eerste momenten van ouders met hun net geboren baby’tje zijn onbetaalbaar! De blikken op het gezicht van Deniz en Doortje: Ontroering, trots, opluchting en geluk. Het allereerste voedingsmomentje, de eerste controles waarbij de verloskundige prachtig liet zien hoe de baby in de buik zat, het moment waarop de familie wordt gebeld… Trots en dankbaar dat ik deze bijzondere geboorte heb mogen vastleggen <3

Lieve Deniz en Doortje, bedankt dat ik een van de mooiste momenten in jullie leven voor jullie heb mogen vastleggen. Jullie zijn een prachtig gezinnetje vol liefde en warmte. Toen ik jullie vorige week het album kwam overhandigen zag ik dat jullie totaal verliefd zijn op jullie lieve kleine mooie Siem. Blijf altijd zo van elkaar en van alle mooie momenten genieten!

Liefs,

Deborah