Vandaag deelt Leonie het geboorteverhaal van haar te vroeg geboren dochter Danee en haar ervaring met een geboortefotograaf.
Hoe ik er ooit op ben gekomen om een geboortefotograaf te willen om het geboorteverhaal vast te leggen, weet ik niet meer precies. Ik denk dat ik het ooit eens ergens op internet heb gezien. Ik wist het toen gelijk, dit wil ik ook! Want hoe bijzonder is het om achteraf nog eens terug te kunnen kijken naar die bijzondere dag.
Toen vrienden van ons net een jaartje eerder zwanger waren en vertelden over dat ze een geboortefotograaf hadden, was ik natuurlijk heel nieuwsgierig. Uiteindelijk na hun bevalling wat foto’s gezien en toen wist ik het helemaal zeker. Mijn man hoefde ik gelukkig niet te overtuigen, die vond het allemaal prima.
Zwanger!
Toen ik ontdekte dat ik zwanger was, ben ik vrij snel op zoek gegaan naar een geboortefotograaf. Deborah kon al snel langskomen voor een kennismakingsgesprek en we hadden gelijk een goed gevoel bij haar. 27 mei was ik uitgerekend. Ik had had 1,5 week verlof en was hier lekker van aan het genieten. Want wat een super zwangerschap had ik. Nooit kwaaltjes gehad en zelfs m’n buik zat nog niet vervelend in de weg. Zo ging ik op 25 april ‘s avonds nog even lekker shoppen met mijn moeder en zus in een grote babywinkel. Voordat ik thuis was, was het 23.30 uur en ik was nog niet eens moe. Nog een beetje zitten rommelen thuis, want de volgende dag kon ik toch lekker uitslapen. Heerlijk dat verlof!
Slapen, of toch niet?
Om 00.30 uur toch maar eens gaan slapen en om 01.00 uur werd ik alweer wakker, omdat mijn man naar de wc moest. Ik werd wakker in een nat bed. Eerst dacht ik nog: heb ik nou zo liggen zweten? Tot ik met mijn handen naast mijn lichaam voelde. Oeps, een hele natte plek in bed! Ik zal toch niet in m’n bed hebben geplast. En tegelijkertijd dacht ik: mijn vliezen! Ik was net 35 weken (en 4 dagen) zwanger.
Mijn man kwam terug van de wc en zag mij naast bed staan met het licht aan. Ik stond helemaal beduusd te druppen. Hij was net zo verward als dat ik was. Toen ik een beetje helder na kon denken, hem maar gevraagd een emmer te pakken. Zo konden we de druppels opvangen om te kijken wat het was en wat voor kleur het had. Al vrij snel had ik door dat het vruchtwater moest zijn, maar aan de andere kant wilde ik niet geloven dat het geboorteverhaal hier begon. Ik was een maand te vroeg en had het nog helemaal niet op orde thuis.
Nu nog niet hoor…
Een van de eerste dingen die ik zei: dit komt zo totaal niet uit. Het kamertje was nog helemaal niet klaar. 2 dagen ervoor hadden we net het laatste meubelstuk in elkaar gezet. Het kamertje moest nog gesopt en ingericht worden. Alle kleertjes moesten nog gewassen worden en ik wist niet wat ik had aan spullen en wat ik nog moest kopen. Tegen mijn man zei ik grappend: het is jouw schuld! Want hij had een week ervoor nog gezegd dat de baby wel mocht komen, want hij was zo nieuwsgierig.
Ik zou de week erop weer een controle afspraak hebben bij de verloskundige. Dan zou ik informatie krijgen over de bevalling en wanneer ik hun moest bellen. Ergens vaag wist ik wel dat ik de verloskundige nu wakker moest bellen midden in de nacht, maar we zijn toch maar even gaan googlen. De verloskundige was er binnen een half uur en die constateerde ook gebroken vliezen. Ik wilde graag thuis bevallen, maar dat plan was nu definitief van de baan.
Pak je koffer in
We moesten nog een vluchtkoffer pakken en de kaartjes uit het eerste pakje knippen. Want ik had toevallig die avond nog het een en ander gekocht voor het eerste pakje. Toen we alle spullen hadden, belde de verloskundige met het ziekenhuis en konden we daar gelijk heenrijden. Om 03.00 uur kwamen we in het ziekenhuis aan. Daar maakten ze een echo en werd ik 30 minuten aan een CTG-apparaat gelegd. Hierop zag je dat ik harde buiken had. Wist ik ook wat dat was, want dat had ik ook niet gehad tijdens de zwangerschap.
10 dagen?!
Om 05.00 uur kregen we de mededeling dat ze de natuur z’n gang wilden laten gaan. De bevalling kon doorzetten, dan waren we snel papa en mama. Maar als het stil zou vallen, had ik nog 10 dagen in het ziekenhuis moeten blijven. Dan wachten ze tot je 37 weken zwanger ben en gaan dan pas inleiden. Nog 10 dagen in het ziekenhuis, een lang geboorteverhaal! Nee, dat leek me echt verschrikkelijk. Stiekem hoopte ik dat het dan maar door zou zetten. Hoewel het voor de baby natuurlijk beter was om nog 10 dagen in mijn buik te zitten.
Met de boodschap dat het nog wel eens 10 dagen kon duren, is mijn man naar huis gegaan om de hond uit te laten en wat te gaan slapen. Want dat hadden we nog niet gedaan natuurlijk.
Ik dacht dat ik harde buiken had en de verpleegkundige adviseerde me om een douche te nemen. Dat hielp niet echt en die harde buiken kwamen nu toch wel om de paar minuten en werden steeds vervelender. Om 08.00 uur kwam de verpleegkundige van de dagdienst binnen en die merkte aan mij dat ik geen harde buiken had, maar weeën. Wist ik veel…
Ze vroeg of ik m’n man al had gebeld. Uhhhh nee, ik dacht dat ik alleen harde buiken had en hij lag pas net te slapen. Ze zei dat ik hem wakker moest bellen en dat zij de dokter ging bellen. De dokter moest nu namelijk wel de ontsluiting checken. Dat deden ze begin van de nacht namelijk niet, omdat het infectiegevaar is voor als de bevalling niet door zou zetten. Mijn man wakker gebeld en die zei dat ik de fotograaf ook maar moest bellen.
Geboortefotograaf bellen
Ik voelde me een beetje bezwaard om haar te bellen, want ik wist nog helemaal niet hoeveel centimeter ontsluiting ik had. En ze stond nog helemaal niet standby voor ons. Terwijl ik Deborah aan de telefoon had, zei ze gelijk dat ze eraan kwam. Niet lang ervoor had ze ook al een keer een vroeggeboorte meegemaakt die zo enorm snel ging. Zij was bang dat ze het zou missen. En ik had geen idee dat het zo snel zou gaan. Mijn man en Deborah waren onderweg en de dokter kwam langs: 5 cm ontsluiting! Ik werd verhuisd naar een verloskamer.
Om 9.15 uur was mijn man er en om 9.30 uur kwam Deborah. Ik was ondertussen in m’n eigen bubbel tijdens de weeën opvangen en had veel m’n ogen dicht. Deborah was heel rustig aanwezig. Achteraf zag ik dat ze van mijn voorkant een foto heeft gemaakt, terwijl ik zat te puffen op een beval bal. Dit heb ik totaal niet doorgehad tijdens dit geboorteverhaal.
Prematuur
Vrijdag 26 april om 11.56 uur werd onze dochter Danee Jalou geboren. Doordat ze prematuur was, moest ze zuurstof krijgen en mee naar de kinderafdeling. Amper 15 minuten heb ik haar gezien en toen was ze van mijn kamer af. Inclusief mijn man en Deborah. Na 2 uur kon ik zelf ook naar beneden. Danee deed het zo goed dat ik heerlijk met haar heb kunnen buidelen.
Dankbaar
En oh wat was ik blij dat Deborah er bij was. Doordat Danee gelijk mee moest en ik niet mee kon, heb ik die eerste uren moeten missen. Maar door de foto’s heb ik nu totaal niet het idee dat ik van alles gemist heb. Ik ben daar zó dankbaar voor! Deborah wilde nog blijven tot ik Danee en mijn man weer zag en we eindelijk samen onze families konden bellen. Heel fijn was dit. Zo vertellen de foto’s het verhaal van het begin tot het eind dat we de familie konden bellen met het mooie nieuws.
Ontroerende beelden geboorteverhaal
3 dagen later hadden we al een sneak preview met prachtige foto’s van het geboorteverhaal. En niet veel later kwam ze persoonlijk langs om alles op te leveren. Het filmpje wat het verhaal verteld van begin tot eind met de mooie foto’s, maar ook met stukjes film kon ik de eerste paar keer niet zonder tranen bekijken. Zelfs familie en vrienden waren ontroerd na het zien van het filmpje. Het is zo leuk dat er ook stukjes film zijn met bewegend beeld.
Kortom, wat een fijne ervaring met Deborah als geboortefotograaf. Ik zou mijn geboorteverhaal zo weer vast laten leggen!
En guess what: In april dit jaar wordt Danee grote zus!!
Plaats een reactie