-KWETSBAAR-
Hier begon het ooit allemaal mee…
De dag waarop ik mama werd van Noa, en de dag waarop het zaadje werd geplant voor een nieuwe liefde in mijn leven: Geboortefotografie!
Onderstaande foto werd door 1 van de OK-assistenten gemaakt met mijn oude camera. De foto’s die gemaakt zijn, zijn me zo dierbaar! Ondanks dat ze niet van topkwaliteit zijn, hebben ze mij geholpen in de verwerking van mijn bevallingservaring, die niet over rozen ging. Wat een thuisbevalling had moeten worden, werd uiteindelijk een spoedkeizersnede.
De eerste maanden na de geboorte van Noa zat ik niet echt op een roze wolk. Ik kon gelukkig wel van haar genieten, zo’n klein schattig mini-mensje. Maar tegelijkertijd worstelde ik erg met mijn eigen onzekerheden: Ik had gefaald omdat ik niet natuurlijk was bevallen. Was ik uberhaubt wel geschikt als moeder? Want na een maand herkende ik nog steeds de verschillende huiltjes niet… En volgens het consultatiebureau horen alle moeders wanneer het “honger”, “slaap” of “pijn” is. Ik niet dus.
En wanneer Tim vertelde over het moment waarop hij heerlijk met Noa mocht knuffelen vlak na haar geboorte, hoe ze een uur lang alert naar hem had liggen staren, en hij instantly tot over zijn oren verliefd op haar was, dan kreeg ik spontaan een knoop in mijn maag. Maar HOE kon ik nou eerlijk zeggen dat ik niet blij voor hem was? Dat ik eigenlijk heel erg jaloers, verdrietig en boos was omdat ze na de geboorte in MIJN armen hoorde te liggen…
Maar ik durfde eerlijk te zijn. En Tim begreep me (echt, hij is een man uit 1000den). En in de maanden daarna hield ik Noa 24/7 dicht bij me. Dat kleine meisje had MIJ nodig. Ik voedde haar en ik troostte haar, zoals niemand anders dat kon. IK had haar 9 maanden gedragen. Haar lieve lachjes bevestigden dat ik niet compleet had gefaald als moeder. En gaande weg kwam die roze wolk dan toch.
En guess what?? Ik zit er nog steeds op <3
Mama zijn. Een (gezond) kindje in je armen mogen houden is niet vanzelfsprekend. Dat besef ik me elke dag. En daarom durfde ik, nee moest ik, mijn hart volgen en doen wat ik het aller liefste doe: waardevolle herinneringen vastleggen voor altijd! Foto’s zijn zoveel meer dan mooie plaatjes. Ze brengen je tientallen jaren later terug in de tijd en laten je voelen hoe het ookalweer was. Dat zachte huidje. Ik voel haar, ik hoor haar, ik ruik haar… Door die ene foto.
Voor kinderen zijn foto’s ook heel waardevol. Wanneer ze door hun albums bladeren zien ze hoe geliefd ze zijn. Alle mooie herinneringen komen weer terug naar boven. Wat het leven je ook brengt, foto’s helpen je om even terug te gaan in de tijd, en te weten hoe mooi het was, hoe bijzonder jij voor je ouders bent of was…
Mijn moeder overleed toen ik 7 jaar was. Ergens voelde het alsof ze niet van me hield. Anders ga je toch niet weg?? Tuurlijk weet ik wel dat het geen keuze is, wanneer je komt en weer gaat. Maar je gevoel is soms ingewikkelder dan ratio. Door de jaren heen hebben de foto’s die ik van mijn moeder en mij samen heb, me geholpen in mijn verwerkingsproces. De liefdevolle blik, de knuffel… Op het moment dat deze foto’s werden gemaakt wist niemand dat ze ooit ZO waardevol zouden zijn.
Kortom: ik fotografeer niet alleen om mooie plaatjes te maken. Ik fotografeer omdat het leven zo kostbaar is, en foto’s helpen je deze kostbare momenten weer te herinneren alsof het gisteren was. Ze helpen je positiever naar het leven te kijken. Zelfs als het even moeilijk is.
P.S. Aan degene die bovenstaande foto’s heeft gemaakt met ons kleine oude cameraatje: ZO erg bedankt!!! Ze zijn van onbetaalbare waarde! En ik vind ze prachtig <3